Kroniki siedmiu kondygnacji (3)

Rozdział 3

KRAINA WINEM I KRWIĄ PŁYNĄCA

Ostre promienie słońca napierały na głowy sześciu podróżników, powodując tym samym ich jeszcze większe zmęczenie. Wysoka temperatura i bezchmurne niebo wcale nie ułatwiały im zadania pokonania kolejnych pięćdziesięciu kilometrów przed zachodem słońca. O ich wyczerpaniu powiadamiały płynące krople potu oraz ciężkie, chrobotliwe oddechy uwalniające się z szeroko otwartych ust. Zaczerwienione policzki, puste spojrzenia oraz cisza panująca pomiędzy wędrowcami wymownie mówiła o ich nie za dobrym samopoczuciu.

- Daleko jeszcze? - zapytał jeden z żołnierzy, zerkając na swojego dowódcę spojrzeniem zbitego psa.

- Musimy dotrzeć do Ritzon. Tam uzupełnimy zapasy i odpoczniemy.

- Panie z całym szacunkiem dla ciebie, ale czy nie mieliśmy dotrzeć do stolicy w ciągu dwóch dni? Król sam gadał, że pragnie widzieć syna swojego największego wroga, nim przystąpi do podbijania innych ziem.

- Dosyć!  - krzyknął blondyn, patrząc surowo na wychodzącego przed szereg żołnierza - Jeszcze raz zwątpisz w moje przywództwo, a skończysz na szubienicy w przeciągu najbliższych godzin. 

Spojrzałem zmęczony na przywódcę oddziału. Zdziwił mnie jego nagły wybuch złości. Czyżby był w sytuacji podbramkowej? Ja często reagowałem podobnie, gdy nie udawało sprostać mi się oczekiwaniom ojca. W takich momentach czara irytacji i bezsilności przepełniała się na tyle, że byłbym gotów opuścić Ligne, tylko po to by odpokutować chwilę słabości. 

Z drugiej strony byłem w stanie zrozumieć strażnika, który postanowił sprzeciwić się Samuelowi. Podróż trwająca dziesięć dni stanowiła duże wyzwanie dla kupców, a my byliśmy tylko garstkę średnio wyszkolonych wojowników.  Jeśli dalej będziemy poruszali się w takim tempie, sam wątpiłem w dotarcie do jakiegokolwiek miejsca, w którym moglibyśmy uzupełnić zapasy. Bez jedzenia i wody pitnej nie przetrwamy zbyt długo.

- Co on sobie myśli do cholery? - usłyszałem szeptaną rozmowę dwóch pilnujących mnie od tyłu strażników. 

- Mnie nie pytaj.  Jestem tylko ciekaw jakim przydupasem króla musi być, skoro otrzymał rozkaz zamordowania władcy Ligny. Tak niewyszkolony i nieposiadający żadnych umiejętności dowódczych dzieciak, wygrał los na loterii i właśnie podciera sobie nim dupę, nie wykonując rozkazów. 

- Myślisz, że świadczy jakieś szeptane usługi naszemu królowi?  - zapytał ze śmiechem drugi strażnik. 

- Ja nie myślę, jestem tego pewien - mruknął zrezygnowany pierwszy, po czym z całej siły zdzielił mnie drewnianym kijem w plecy.

- Ruszaj się do cholery! Nie mamy całego dnia! 

Dalsza podróż upłynęła w kompletnej ciszy. Nie spodziewałem się, iż chłopak, który jeszcze wczoraj wyglądał w moich oczach na najbardziej niewinne stworzenie na świecie, mógłby babrać się w jakiś ciemnych interesach. Jaki miałby w tym cel? 

- Oto granice Ritzon! - ucieszył się nagle blondyn, wskazując na gęsty grąd rozciągający się przed nami. Nowa pozytywna energia otoczyła nasz mały oddział i tchnęła w nas nową nadzieję. Przebyliśmy las w rekordowym tempie, a następnie otrzymaliśmy nagrodę w postaci suchego schronienia, ciepłego jedzenia i czystej wody. W tamtym momencie nie byłbym w stanie być bardziej wdzięczny i zaspokojony.

*****

Ritzon nie było zbyt wielkim miasteczkiem. Tak naprawdę głęboko musiałem zastanowić się nad tym, dlaczego nim było. Jedyny bar znajdujący się w jego centrum stanowił jedyną atrakcję poza niewielkim targiem, znajdującym się na jego obrzeżach. Tutejsza ludność nie była zbyt zadowolona, kiedy dowiedziała się, że nasz poczet wraca z Ligny wraz z więźniem, w postaci mojej osoby. Nie dziwiłem im się. W końcu kto cieszyłby się na wieść, że w jego wiosce znajduje się na tyle ważna (tudzież jak inni myśleli, niebezpieczna) persona? 

- Poszczęściło ci się dzisiaj kicek, co? Sam otrzymasz jeden wielki pokój, a ja wraz z pozostałymi chłopakami, będziemy cisnęli się na tak małym metrażu... - mruknął do mnie wściekły strażnik.

- Zapewniam cię, że możesz spać ze mną - powiedziałem, odwracając się do niego znad talerza z ciepłą, słodką breją, mającą udawać owsiankę - Jutro obudzisz się w szczęśliwszym świecie. 

- Jak ja ci zaraz... - warknął, podciągając rękawy i szykując się do oddania mi ciosu prosto w twarz. Skuliłem się szybko, osłaniają głowę ramionami, by jak najbardziej zminimalizować ewentualne obrażenia. Okazało się to jednak zbyteczne, gdyż niespodziewanie przed Florianem pojawił się dowódca oddziału.

- Żołnierzu, czy wydałem rozkaz pobicia naszego więźnia? - zapytał mrożącym krew głosem.

- Nie... - odpowiedział niepewnie, szybko opuszczając pięści.

- Zatem czego miała być objawem ta scena?

- Ja tylko chciałem pokazać naszemu pupilkowi jak powinien się bronić - mruknął wojak, niepewnie na mnie patrząc - Wie dowódca parę prostych i sierpowych... tak dla przykładu! - odparł zakańczając swoją wypowiedź niezręcznym śmiechem.

- Myślę, że jak komu, ale jemu nie musisz pokazywać, jak powinien się bronić - powiedział nadal śmiertelnie poważny. - Mam nadzieję, że podobne zajścia nie będą miały miejsca.

- Tak jest - odpowiedział, odchodząc do swojej bandy i żaląc się im na zaistniałą przed chwilą sytuację.

- Dobrze się czujesz? - zapytał Samuel, siadając naprzeciwko mnie.

- Bywało lepiej - przyznałem, wkładając do buzi następną porcję owsianki.

- Jak możesz to jeść? - spojrzał niepewnie na moją smaczną breję.

- Tak naprawdę smakuje o wiele lepiej niż wygląda - odparłem ze śmiechem, po czym przeniosłem swój wzrok na blondyna - Zupełnie nie mogę cię rozgryźć - stwierdziłem po dłuższej chwili wpatrywania się w jego zielone oczy.

- Co masz na myśli? - chłopak poważnie zaczął mi się przyglądać.

- Dlaczego jesteś miły dla kogoś takiego jak ja? Mógłbym cię w każdej chwili zabić. A ty? Zamiast pokazać mi, gdzie moje miejsce, dajesz mi w zamian prywatną sypialnię.

- Nie mógłbym ci kogokolwiek przydzielić ze względu na twoje...

- zdolności... - dokończyłem za niego, gdyż chłopak nie mógł znaleźć odpowiedniego słowa - Dlaczego zatem nie mam swojego ukochanego miejsca w stajni? Co się zmieniło? 

- Przeprosiłem cię już za to - odpowiedział poważnie. 

- Nie o to pytam.

Chłopak westchnął ciężko, po czym rozejrzał się po gospodzie.

- Pójdziemy na spacer?

- Tak bez straży?  Naprawdę na tyle mi ufasz?

- A może specjalnie chcę zostać z tobą sam na sam, gdyż liczę na to, że mnie zabijesz i nie będę musiał wracać do domu? - odpowiedział pytaniem, po czym wstał od stołu. 

-Twoje życie nie może być aż tak tragiczne.

- Zdziwiłbyś się. 

Westchnąłem ciężko po czym ruszyłem w jego ślady. Opici winem wojacy Floressy nawet nie zauważyli, kiedy wyszliśmy na zewnątrz wprost w promienie oślepiającego, zachodzącego słońca. Zapowiadała się bezdeszczowa i ciepła noc, wręcz idealna na powolne przechadzki.

Las, w którego stronę zmierzaliśmy, wydawał się być wycięty z baśni czytanych mi za młodu przez niańki. Historie często posiadały motywy magicznych stworzeń. Pamiętam, że w tamtym okresie specjalnie zapadła mi w pamięci historia o wróżkach, ratujących rycerza, spadającego w bezdenną otchłań. Choć były małe i słabe z pomocą ich całej rodziny, były w stanie uratować wojaka, który w zamian obiecał im ochronę.  Do dziś nie wierzyłem, iż miejsca przedstawione w baśniach naprawdę istnieją.  

- Przepiękne miejsce - zauważył towarzyszący mi blondyn.

- Tak, to prawda - westchnąłem, po czym zapytałem - O czym chciałeś ze mną porozmawiać? 

- Jutro wieczorem dojedziemy do stolicy. Proszę cię byś nie myślał o żadnych podejrzanych ruchach...

- Jakich podejrzanych ruchach?! - oburzyłem się, patrząc na niego.

- Musisz zrozumieć w jakiej sytuacji znajduje się twoje państwo. Nawet gdybyś zabił naszego króla, nie wygracie tej wojny.

- Zabić? - zapytałem tępo. Jak on w ogóle mógł dojść do takich wniosków? Straciłem wszystko, moje życie nie miało sensu. Byłem zdany na łaskę bądź niełaskę władcy, który doprowadził do całej tej makabry, a nadal byłem postrzegany jako największe zagrożenie...

- Tak. Nie zmienisz nic, jeśli się zemścisz - powiedział poważnie, uważnie obserwując moje ruchy. Stałem w milczeniu, patrząc jak dookoła nas drobne stworzenia prowadzą swoją codzienną rutynę. Motyle przemieszczały się z jednego kwiatu na drugi, cały czas machając swoimi urokliwymi skrzydłami; a żaby rechotały z zacienionych miejsc polanki. Przynajmniej ich wojna nie dosięgła.

- Nie pragnę zemsty, wiem, że nic nią nie wskóram - wyszeptałem, a z moich oczu zaczynały płynąć łzy - Pewnie nie rozumiesz jak w tym momencie się czuję - zaśmiałem się smutno, patrząc prosto w jego oczy - Nawet teraz, kiedy wszystko mi odebraliście, myślicie, że jestem aż tak silny, by rywalizować o władzę na kontynencie. Przepraszam, ale to... - otarłem szybkim ruchem ręki kurtynę napływających do moich oczu łez. Przez dłuższą chwilę nie byłem w stanie nic powiedzieć. Otaczała mnie cisza, kiedy to zdałem sobie z czegoś sprawę - To dlatego byłeś dla mnie tak miły... Bałeś się, że ja... -wyszeptałem, potrząsając z niedowierzania głową.

Blondyn spoglądał na mnie w zdumieniu. 

- Ja nie... -zaczął, ale przerwał mu nagły wrzask dochodzący z wioski - Co to było? - zapytał bardziej zdziwiony niż przestraszony. Spojrzałem w tamtym kierunku co on. Nad wioską unosił się gęsty, ciemny dym.

- Szybko! - krzyknąłem czując absurdalny strach o ludzi zamieszkujących te tereny. Dlaczego się o nich martwiłem? W końcu to byli moi wrogowie, ja nie powinienem...

Co sił w nogach pobiegliśmy w kierunku całego zamieszania. Blondyn wyprzedził mnie tuż przed samą wioską.  Karczma, w której mieliśmy nocować paliła się niczym polane benzyną drewno. Ludzie będący w środku szybko wybiegali z wnętrza nie chcąc narażać się na jakikolwiek kontakt z niebezpiecznym żywiołem. Nieliczni mężczyźni przystąpili do gaszenia pożaru, a jeszcze mniejsza ich część starała się zapobiec rozprzestrzenianiu ognia poprzez polewanie sąsiednich chat wodą.

- Co się stało?  - zapytał blondyn, zawodzącą niedaleko kobietę. 

- To przez wino - jęknęła - Jakiś mężczyzna oblał drugiego strumieniem... ten wojak... poślizgnął się i wpadł prosto do paleniska - wyszeptała przerażona, wracając pamięcią do sytuacji, która chwilę temu wydarzyła się na jej oczach - Później zajęła się cała chata - zakończyła, wpatrując się nieobecnie w ogień.

- Pomóżmy im! - krzyknąłem, chwytając w biegu najbliżej leżące mnie wiadro i biegnąć z nim w kierunku studni.

- Stój! Nie możesz! Przecież ty... -zaczął blondyn, również biegnąc ze mną w stronę jedynego miejsca przeznaczonego na czerpanie wody w całej wiosce.

- Co ja?! - krzyknąłem rozdrażniony zatrzymując się w miejscu - Jestem wrogiem?! - warknąłem rzucając wiadro w bok i chwytając go mocno za ramiona w moich grubych, skórzanych rękawicach - Nadal myślisz, że chcę was wszystkich pozabijać?! Nie rozśmieszaj mnie!!! - parsknąłem, po czym zacząłem pomagać przerażonym wkoło nas ludziom. Nie chciałem by komuś coś się stało. Miałem serdecznie dość tej wojny. Bezsensowna bijatyka zadecydowana przez paru ludzi. Jak w ogóle można dopuścić do czegoś takiego?! Nie rozumiem...

- Proszę pana! - krzyknęła w moim kierunku jakaś kobieta, podając mi wiadro z wodą. Czym prędzej wziąłem je z jej rąk i pośpieszyłem w kierunku pożaru. Choć studnia nie była daleko ciężko było ugasić wciąż nowo to powstające płomienie. Ich siła była pewnie spowodowana przez alkohol, będący w karczmie. Tak dużo ludzi przez nań zginie.

- To nie ma sensu - powiedział po półgodzinnym gaszeniu ognia Samuel - Nie widzisz? Tam były litry samej wódki! Nie możliwe, że zdołamy to ugasić.

- Jakie niemożliwe?! - krzyknąłem zły na cały świat. Najpierw mój ojciec, ta dziewczynka a teraz jeszcze jakiś pożar, który równie dobrze mógł nie mieć miejsca. Dlaczego wokół mnie zawsze dzieją się takie sytuacje? Gdziekolwiek bym nie poszedł, widzę tylko śmierć. Czy to klątwa? A jeśli tak, to kto ją na mnie nasłał?

- Przestań już... - wyszeptał, kładąc mi rękę na ramieniu. Delikatnym ruchem obrócił mnie w kierunku zgromadzonych przed karczmą ludzi. Kobiety i dzieci płakały, a stojący koło nich mężczyźni milczeli, co jakiś czas klnąc ze złości. Dopiero gdy na nich spojrzałem, zdałem sobie sprawę z bezsensu moich działań.

- To przez was! - krzyknęła, jedna z rozpaczających do tej pory kobiet - Gdyby nie wy i ci żołnierze...! Mój mąż nie chciał im już więcej sprzedawać..., ale mieli pieniądze i byli z królewskiej straży...- zaczęła łkać i stopniowo upadać na ziemię. Jakiś mężczyzna podbiegł do niej i trzymał mocno za ramiona - ...czy wy zawsze robicie co chcecie?! Teraz on... on... nie żyje! - krzyknęła łkając. 

Patrzyłem w szoku na kobietę kulącą się naprzeciwko mnie. Ogarnął mnie niepohamowany smutek. Nie mogłem nic zrobić. Dlaczego dano mi moc uśmiercania, a nie wskrzeszania? Dlaczego urodziłem się jako książę? Nie nadawałem się na niego. Świadczyło o tym samo moje zachowanie w tej sytuacji. Potrafiłem tylko cierpieć razem z innymi ofiarami, choć sam w tamtym momencie nikogo nie straciłem.

- Chodźmy stąd - wyszeptał do mnie załamany blondyn. Jego twarz próbowała nie wyrażać emocji, lecz na nic się to zdało. Jej drgające mięśnie i mokre oczy wskazywały na przeżywanie podobnych emocji, co ludzie dokoła nas.

Stałem w miejscu nie wiedząc co ze sobą zrobić. Wiedziałem, że musimy opuścić to miejsce, lecz nie miałem na to żadnych sił. Wydarzenia, które rozegrały się w ostatnich dniach całkowicie upewniły mnie w bezsensie mojego życia.

- Panie! - krzyknął nagle pewien mężczyzna, wybiegając zza jednej z chat. Nie miał na sobie poprzednio noszonego wojskowego umundurowania, tylko zwykłe lniane spodnie i koszulę. Jego ręka została pieczołowicie owinięta białym bandażem, a u pasa zwisała kabura z nienaruszonym przez ogień mieczem.

- Frank... - powiedział zdumiony blondyn - Ktoś jeszcze przeżył?

- Niestety tylko ja panie - powiedział, kłaniając się mu z szacunkiem.

- Jak? Dlaczego ty...

- Obiecałem przecież coś panu ojcu, prawda? Nie mógłbym zginąć, inaczej nie dotrzymałbym danego słowa.

- Jak dobrze, że przynajmniej ty ocalałeś... Żeby ogień pokonał wyszkolonych wojowników... Nie mogę tego pojąć - powiedział rozdrażniony - Przygotuj konie i prowiant na drogę. Natychmiast wyruszamy do stolicy.

- Panie, ależ niedługo będzie się ściemniać. Nie jest rozsądnym...

- Straciliśmy już dosyć czasu. Pojedziemy w nocy i dotrzemy na miejsce przed zmrokiem.

Strażnik skinął lekko głową, po czym ruszył wykonać zadanie. Samuel tymczasem podszedł do najbliższego drzewa i usiadł pod nim ciężko. Niewiele myśląc postąpiłem za jego przykładem i wciąż otumaniony spocząłem koło niego.

- To moja wina, prawda? - wyszeptał niespodziewanie, patrząc na dogasający już ogień.

- Nie - odpowiedziałem z całą pewnością na jaką było mnie tylko stać - Nie mogłeś tego przewidzieć. Całe szczęście, że nie było nas w środku. Właściwie... to nas uratowałeś - dokończyłem szeptem, patrząc w dal.

- Uratowałem... - mruknął pod nosem z obojętnością, chowając głowę pomiędzy ugiętymi kolanami - Mam dość tej wojny.

- Wszyscy mają - powiedziałem, po czym po dłuższej minucie ciszy zapytałem - Jak tam jest?

- Gdzie? - spojrzał na mnie z zaciekawieniem.

- W stolicy.

- Ludzie nie są tak biedni jak tutaj. W sumie, gdy tam jesteś jedyną oznaką wojny są pojawiające się na ulicach wojska.

- A król?

- Co z nim? - zapytał, opierając się o konar drzewa.

- Będzie chciał mnie zabić prawda? - wyszeptałem, drżącym ze strachu głosem.

- Nie wiem, po co mu jesteś potrzebny - przyznał cicho - Wątpię jednak, że byłbyś transportowany do niego tylko po to, żeby mógłby cię unicestwić.

Westchnąłem ciężko spoglądając na kotłujących się przy spalonej karczmie ludzi. Nawet teraz próbowano ratować będących w środku mieszkańców wioski. Niestety nawet ci, którzy nie ulegli całkowitemu spaleniu, nie przeżyli pożaru. Zabił ich dym. W stolicy Ligny także doszło parę razy do wybuchu niekontrolowanego ognia, szybko zawsze jednak był gaszony, a ofiary ograniczone do minimum. Co teraz działo się z ludźmi tam mieszkającymi? Czy wojska Floressy unicestwiły tych, którzy postanowili się sprzeciwić nowej władzy? Czy skończyli jak ta niewinna dziewczynka?

- Panie oto konie - mruknął strażnik, podchodząc do nas z dwoma zwierzętami załadowanymi kocami i pożywieniem.

- Dlaczego tylko dwa? - zapytał bez emocji Samuel.

- Panie, nie chciałeś chyba dać więźniowi osobnego konia!

- Chciałem - mruknął - Mniejsza z tym. Nie mamy na to czasu - mruknął, podnosząc się z ziemi - Jedziesz ze mną książę.

- Ależ! - krzyknął przerażony Frank.

- Nie podważaj moich decyzji! - warknął blondyn, podchodząc szybko do niego i przytykając chłodny sztylet do jego gardła.

- Panie!

- Nic mu nie zrobię, możesz być spokojny - mruknąłem smutno, podchodząc do czarnego konia mającego jaśniejszą maść przy prawym, tylnym kopycie - Cześć mały - pogłaskałem zwierzę, przez rękawice, oddalając głowę na tyle, by nie zdołał jej dotknąć. Było to bowiem jedyne miejsce, na którym znajdowała się moja odkryta skóra.

- Jedziemy - zadecydował Sami, podchodząc do mnie i wchodząc na wybranego przeze mnie wierzchowca. Szybko poszedłem w jego ślady, po czym usiadłem tuż za nim na prowizorycznym siodle zrobionym z niezbyt miękkich koców.

- Jeżeli go zabijesz...

- To umrę. Wiem to - mruknąłem, obejmując Samuela w pasie. Nie musiałem długo czekać, aż ruszymy w dalszą drogę. Już po chwili mknęliśmy przez gęsty las, z każdą sekundą co raz bardziej oddalając się od pechowej wioski.

Jutro będziemy w stolicy. Po raz pierwszy od chwili porwania czułem się gotów na spotkanie króla Floressy. Osoby obarczonej odpowiedzialnością za wszystko co w ciągu ostatnich lat spotkało moją ojczyznę.

ROZDZIAŁ 4